Ciekawe i zabytkowe miejsca w Sopocie

Pl. Konstytucji 3 Maja
Plac o powierzchni 0,4 ha, z zieleńcem pośrodku, w rozszerzeniu ulicy Bohaterów Monte Cassino, połączony od południa z ulicami: Podjazd, Dworcową i Tadeusza Kościuszki. Ukształtował się po zbudowaniu kolei w 1870 r. i do pierwszej wojny światowej pełnił rolę sopockiego rynku. Nazywał się wówczas Wzgórze Morskie. Dawne nazwy placu: przed 1945 r.: Am Markt (Rynek), w latach 1945–1956 – plac Wolności.
Konstytucja 3 Maja – najstarsza w Europie i druga w świecie (po konstytucji Stanów Zjednoczonych) konstytucja, uchwalona przez polski sejm w 1791 r.

Kościół Garnizonowy p.w. św. Jerzego - poewangelicki
Kamień węgielny pod budowę kościoła położono w 1899 r., a ukończenie budowli świętowano już dwa lata później. Stała wówczas w centralnym i najbardziej atrakcyjnym miejscu Sopotu – dawnym rynku – Wzgórzu Morskim, obecnie jest to plac Konstytucji 3 Maja.
Neogotycka trójnawowa budowla, zbudowana z kamiennych ciosów oraz nie otynkowanej cegły, według projektu Louisa von Tiedemanna z Poczdamu. Do roku 1945 pełnił rolę kościoła ewangelickiego p.w. Zbawiciela.
Na placu przed kościołem stoi malownicza neogotycka kapliczka z ceramicznym daszkiem wspartym na czterech kolumnach, ufundowana przez przewodniczącego komitetu budowy kościoła Hermanna Burruckera. W pierwszych latach po zbudowaniu pełniła rolę ulicznej studzienki, dziś kryje figurę św. Wojciecha, biskupa pomorskiego.
BANK - Budynek banku pod numerem 1. Dwupiętrowy dom o fasadzie stylizowanej na klasycyzm, wzniesiony pod koniec XIX w. W latach 90. XX w. bank rozbudowano o dwa skrzydła, utrzymane w takim samym jak stara część, wystroju.
Hotel Rezydent - budynek pod numerem 3. z okazałym portalem, który wzorowany jest na stylu fasady banku. Dawniej Hotel Dworcowy. Stanowi pozostałość po domu towarowym Otto i Ernsta Fastów, który mieścił się tam pod koniec XIX w., zniszczonym pod koniec ostatniej wojny.

Parasolnik
Czesław Bulczyński, nazwany Parasolnikiem, przed wojną występował podobno w cyrku braci Staniewskich. Potem osiadł w „Perle Bałtyku” i zajął się naprawą parasoli. Nosił frak i melonik. Ten wytworny i niezwykły jak na szarą codzienność strój ściągał chmarę dzieciarni. Parasolnik chętnie wdawał się w pogawędkach z turystami, racząc ich barwnymi historyjkami. Zmarł 9 listopada 1992 roku. Kilka lat po jego śmierci, sopoccy sympatycy założyli Stowarzyszenie Kulturalne „Parasolnik”. W 2000 roku na sopockim „deptaku”, ul. Bohaterów Monte Cassino, stanął żart rzeźbiarski autora Tadeusza Fołtyna, znanego rzeźbiarza, który wykonał postać „Parasolnika” z brązu.

Ulica Czyżewskiego
Czyżewski Józef (1857-1935), wydawca, działacz oświatowy i narodowy. Po odbyciu służby wojskowej osiadł w Gdańsku i założył zakład koszykarski. Doceniając polskie słowo drukowane, sprzedał zakład koszykarski, kupił niewielką drukarnię w Gdańsku i rozpoczął wydawać pisemko pt. "Kurier Gdański", przeznaczony głównie dla polskiej ludności wiejskiej oraz "Tygodnik Gdański". Zmarł w Gdańsku w 1935 r.

Dworek Sierakowskich
Klasycystyczny Dworek Sierakowskich, obok Dworu Hiszpańskiego, należy do najstarszych zabytków budownictwa sopockiego.
Na początku był domkiem letniskowym należącym do Andrzeja Borkmanna, ówczesnego burmistrza Gdańska, właściciela obronnego dworu w Sopocie, zwanego Dworem Francuskim. Następnie przechodzi on w ręce Kajetana hr. Sierakowskiego, kasztelana płońskiego, posła na Sejm Czteroletni, zwolennika Konstytucji 3 Maja, senatora Królestwa Polskiego. Rozbudowuje on dworek, nadając mu zachowany do dziś kształt, i urządza ogród. Na początku XIX w. posiadłość przekazuje w prezencie swojej żonie, Helenie z Dzieduszyckich, jako letnią rezydencję.
Kolejni właściciele dworu to Daniel Gotthelfow Frantzius i Friedrich Otto z Berlina. Ostatnimi prywatnymi właścicielami dworku zostają Gertruda i Fryderyk Kries, również z Berlina. Od 1974 - dworek jest siedzibą Towarzystwa Przyjaciół Sopotu .
Na parterze zachowały się zabytkowe detale: kaflowe piece z końca XVIII w., kilkoro zdobnych drzwi dwuskrzydłowych, liczne okucia metalowe, stiukowe fasady, rozeta i malowidła na suficie.
W dworku działają równolegle dwie galerie. Pierwsza prezentuje prace uznanych twórców. W drugiej jest miejsce na ekspozycje lokalne, sopockie, oraz na promocję artystów debiutujących bądź nieprofesjonalnych.
W każdy czwartek o godzinie 18.00 w dworku odbywają się koncerty muzyki kameralnej.
Organizowane są tutaj również spotkania literackie.
Jest to również herbaciarnia.

Monciak
Ulica o długości 635 m, stanowi dziś główny deptak nadmorskiego uzdrowiska, zamknięty dla ruchu samochodowego. Biegnie na miejscu dawnej drogi gruntowej łączącej od XVII w. sopocką wieś z osadą rybacką nad brzegiem morza. W przeważającej części zabudowana jest po obu stronach co najwyżej trzypiętrowymi domami mieszkalnymi z przełomu XIX i XX w. Po obu stronach ulicy mieszczą się liczne sklepy, kawiarnie, bary, restauracyjki, biura podróży i inne placówki usługowe, teatr i dwa kina, a na jej przedłużeniu – sopockie molo.
W latach 1824–1945 nazywana była ulicą Morską (Seestraüe), a w latach 1945–1956 – ulicą Konstantego Rokossowskiego. Obecna nazwa ulicy upamiętnia bitwę o wzgórze Monte Cassino w środkowych Włoszech, stoczoną w dniach 11-18 V 1944 r. z decydującym udziałem 2 Korpusu Polskiego pod dowództwem Władysława Andersa.

Ulica Haffnera
Jan Jerzy Haffner (1775-1830), lekarz armii napoleońskiej, założyciel kąpieliska morskiego Sopot. Urodził się 20 IX 1775 r. w Colmar w Alzacji. W 1808 r. przybył tu jako lekarz wojskowy. W tym samym roku ożenił się z Gdańszczanką i rozpoczął tu praktykę lekarską. W kilka lat później założył kąpielisko w Brzeźnie, na wzór francuskiego w Dieppe.
Haffnerowi przypadło do gustu położenie i walory Sopotu. W roku 1823 r. podpisał kontrakt na budowę zakładu kąpielowego w Sopocie, który miał stanąć w miejscu dzisiejszej Państwowej Galerii Sztuki. W ciągu 40 dni obiekt był gotowy i w tym samym roku przyjmował pierwszych gości. W rok później zbudował z własnych środków dom kuracyjny.
Przystąpił też do założenia parku. Wytyczył ścieżki do miejsc widokowych. Na zakładzie kąpielowym zainstalował dzwon. Także z własnych środków zbudował pierwsze niewielkie molo drewniane. Uruchomił pocztę, a za jego czasów utworzono połączenie dyliżansowe z Gdańskiem.
Pod koniec lat dwudziestych XIX w Sopot zaczął się dynamicznie rozwijać, masowo zaczęto wydzierżawiać i kupować parcele, na których budowano nowe domy i obiekty usługowe. Haffner zmarł na atak febry w 1830 r., przez następny rok zakład prowadziła jego żona a następnie jego córka Józefina.

Krzywy Dom
Krzywy dom już na stałe wpisał się w wizerunek sopockiej ulicy Bohaterów Monte Cassino. Projekt został wybrany najlepszym pomysłem architektonicznym zgłoszonym do Konkursu Wielkich Marzycieli 2003. Nietypowa, zaskakująca bryła ma szansę stać się polskim odpowiednikiem czeskiej pary budynków przypominających tańczące gwiazdy: Ginger Rogers i Freda Astaira.
Budynek swoim charakterem nawiązuje do bajkowych rysunków Pera Dahlberga. Elewacja zewnętrzna obiektu w pełni odpowiada stylistyce Monciaka. Budynek poziomami nawiązuje do gzymsów i poziomów sąsiadujących kamieniczek.
Mało kto wie że,  „krzywy dom” nosi oficjalnie nazwę Fantazjon która została wybrana w konkursie organizowanym przez firmę Rezydent S.A.

Fontanna Jasia Rybaka
Obszar poniżej skarpy aż po XVII wiek byt trudno dostępnym mokradłem, a przybycie na te tereny pierwszego rybaka wzmiankowano tutaj w 1604 roku. Z biegiem lat, pojawiło się tu kilka chałup rybackich, mniej więcej w miejscu dzisiejszego placyku prowadzącego na molo (Skwer Kuracyjny).
Fontanna z posągiem sopockiego rybaka na zieleńcu w rozszerzeniu wschodniej części ulicy. Zbudowana w 1998 r. według projektu architekta Bruna Wandtke i rzeźbiarza Stanisława Szwechowicza. Upamiętnia miejsce, na którym od XVII w. do czasów założenia kąpieliska w 1823 r. znajdowała się rybacka osada. Miejsce, które w sposób szczególny oddaje cześć ciężkiej pracy rybaków Fontanna ta stała się symbolem Sopotu. Posąg Jasia Rybaka wzorowany jest na posągu stojącym w ogrodzie jednego z domów przy ul. Dworcowej.

Kościół Andrzeja Boboli
Kościół rzymskokatolicki p.w. św. Andrzeja Boboli składa się z dwóch części: neogotyckiej kaplicy zbudowanej w 1869 r. (najstarsza świątynia w Sopocie) oraz nowego kościoła wzniesionego w latach 80.- 90. XX w.

Ulica Powstańców Warszawy
Ulica o długości 1180 m w Dolnym Sopocie, prowadzi równolegle do brzegu morza, po zachodniej stronie Parku Północnego. Zaczęła kształtować się około 1820 r. na miejscu starszej drogi, łączącej osadę rybacką z młynem na Kamiennym Potoku. W 1824 r. nadano jej urzędową nazwą Nordstraüe (Północna), obowiązującą do 1945 r. Obecną nazwę ulicy nadano dla upamiętnienia Powstania Warszawskiego (sierpień – wrzesień 1944) przeciwko hitlerowskiej załodze okupacyjnej.
 
Łazienki Północne
Pierwszy budynek łazienek powstał pod koniec XVIII w. w miejscu gdzie obecnie mieści się Grand Hotel. Następne kabiny wybudowano po północnej stronie mola; były to kabiny męskie, prowizoryczne, lecz dobrze wyposażone, zbudowane przez J.J. Haffnera. Pierwsze okazałe łazienki zbudowano dopiero w początkach XX wieku. Wybudował je w 1903 r. Puchmuller. Po wojnie ich pozostałości można było zobaczyć przez jakiś czas po północnej stronie Grand Hotelu. Obecny budynek łazienek zaprojektował Janusz Kowalski, wybudowane zostały  na przełomie lat 60 i 70. Mieszczą się w nim kluby i dyskoteki – VIVA, GALAXY.

Pomnik Haffnera w Parku Północnym obok Grand Hotelu
Jan Jerzy Haffner jest uznawany za twórcę sopockiego kąpieliska. Przybył on do Gdańska w 1808 roku w charakterze chirurga armii napoleońskiej. Od 1811 r. prowadził w Gdańsku praktykę lekarską. W 1823 r. uruchomił w Sopocie zakład wodoleczniczy, dając tym początek rozwoju sopockiego uzdrowiska, które rozbudowywał do końca swego życia. Po śmierci Haffnera w 1830 roku, jego dzieło kontynuowali spadkobiercy. W 1877 r. gmina wykupiła od spadkobierców zakład kąpielowy. Od tego momentu funkcjonuje on jako przedsiębiorstwo komunalne.
Pomnik projektu sopockiego rzeźbiarza – Zbigniewa Jóźwiaka został odsłonięty 10 października 2004 roku w 103- lecie nadania prawa miejskich Sopotowi.

Grand Hotel
Czteropiętrowy gmach Grand Hotelu wzniesiony w monumentalnych, modernistycznych formach nawiązujących do uproszczonego klasycyzmu. Zbudowany w latach dwudziestych XX wieku, pod kierunkiem architektów Otto Kloeppelda i Richarda Kohnke jako hotel dla gości słynnego sopockiego kasyna gry. Po zbudowaniu był reklamowany jako największy hotel w północnej Europie. Mieszkali tu między innymi Charles De Gaulle, Josephine Baker, Fidel Castro, Marlena Dietrich, Omar Scharif.
Ulica wisielców
Ulica obok kasyna Grand Hotelu. Podobno ten kto przegrał majątek w kasynie, wieszał się na rosnących w pobliżu drzewach...

Ulica Ceynowy
CEYNOWA Florian Stanisław (1817-1881), lekarz, polityk, pisarz i badacz folkloru kaszubskiego. Urodził się w Sławoszynie w pow. puckim, jako syn kowala. Od połowy XIX w prowadził badania etnograficzne i językowe regionu kaszubskiego, których owocem były liczne prace stanowiące podstawowe źródło poznania tego regionu. Praca „Skórb kaszebsko - slovjnskje móve” zawiera zbiór przysłów, podań, pieśni, opisów etnograficzno-historycznych. Ze względu na dosadność języka, ów zbiór pieśni uznano za pornografię. Zmarł pod koniec XIX w. w Bukowcu i tam został pochowany.

Sopocki Klub Tenisowy
W 1897 r. rozpoczęto budowę kortów tenisowych w Sopocie. Obok nich, w 1910 r. stanęła siedziba SKT.
Obecnie odbywa się tu na kortach międzynarodowy turniej tenisowy Idea Prokom Open, który ściąga światowej sławy tenisistów, oraz rzesze fanów tego sportu.

Molo
Drewniany pomost spacerowy i widokowy o długości 515,5 metra, wyprowadzony w morze na odległość 450 m od brzegu. Popularne miejsce tłumnych spacerów i okolicznościowych festynów, a także przystań turystycznej żeglugi pasażerskiej i przystań jachtowa.
Molo składa się z prostokątnej platformy połączonej ze Skwerem Kuracyjnym, głównego trzonu z kilkoma bocznymi platformami, głowicy w kształcie trapezu oraz bocznej ostrogi stanowiącej przystań jachtową i miejsce spacerowe. Łączna długość pomostu wynosi 645 m. Z pomostu roztaczają się rozległe widoki na miasto, plażę i nadmorskie parki, klifowe wybrzeża Kępy Redłowskiej i porty Gdańska, pływające po morzu okręty oraz przy dobrej pogodzie zalesioną wstęgę Mierzei Helskiej. W sezonie letnim u nasady mola funkcjonują liczne kramiki z pamiątkami, a u nasady głowicy – kasy biletowe żeglugi przybrzeżnej oraz platforma widokowa wyposażona w dostępne odpłatnie lornetki i lunety.
Pierwszy pomost spacerowy dla kuracjuszy zbudował w 1827 r., na miejscu dzisiejszego mola, Jan Jerzy Haffner. Miał on zaledwie 41 m długości i 1,6 m szerokości. W 1842 r. stał już na jego miejscu nowy pomost o długości 63 m i szerokości 2,5 m, a w roku 1882 molo wydłużono do 94 m, poszerzono do 3, m i wyposażono na końcu w prostokątną platformę, do której mogły dobijać mniejsze statki. Do obecnych rozmiarów molo rozbudowano w latach 1927–1928, tj. w stulecie jego powstania.

Dom Zdrojowy
Pozostałości dawnego Domu Zdrojowego wzniesionego w latach 1910 - 1912 w monumentalnych, eklektycznych formach pod kierunkiem architektów Augusta Wagnera i Adolfa Bielefeldta. Wnętrza owego sopockiego Kurhausu były bogato dekorowane, a szczególny podziw wzbudzała pełna przepychu sala teatralna. Dom spłonął w 1945 r., pod koniec ostatniej wojny, a na jego fundamentach ustawiono w 1947 r. prowizoryczne drewniane pawilony o konstrukcji szkieletowej, mieszczące dziś galerię wystaw artystycznych. W latach 80. zrekonstruowano dawną winiarnię i umieszczono w jej wnętrzu kawiarnię o nazwie Rotunda.
Skwer Kuracyjny – podświetlana fontanna i muszla koncertowa.

Plac Zdrojowy
Centralny plac Dolnego Sopotu u zbiegu ulic Bohaterów Monte Cassino, Grunwaldzkiej i Powstańców Warszawy. Utworzył się po drugiej wojnie światowej w wyniku zniszczenia fragmentu miasta. Do 1990 r. nosił nazwę placu Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

Zakład Baneologiczny
Parcela pod numerem 1 przy północnej części Parku Północnego. Zespół budynków Zakładu Wodoleczniczego zbudowany w latach 1903 - 1904, według projektu Heinricha Dunkela i Paula Puchmüllera. Nad głównym portalem rzeźba dłuta Fenzloffa, przedstawiająca syrenę i trytona oraz najstarszy w Sopocie herb miasta. W oknach sali zabiegowej secesyjne witraże z warsztatu Ferdynanda Müllera z Quedlinburga.

Latarnia Morska
Obudowany czworoboczną wieżą komin zakładu, z oszkloną galeryjką u szczytu, pełni rolę miejsca widokowego oraz latarni morskiej opalanej paliwem płynnym. Na ścianie budynku tablica upamiętniająca postać Jana Jerzego Haffnera.

Kościół Ewangelicko-Augsburski p.w. Zbawiciela
Znajduje się w centralnej części Parku Południowego. Został wybudowany w  latach 1913-1919 r. według projektu Adolfa Bielefeldta na miejscu starej kaplicy Pokoju jako trzecia świątynia ewangelicka w Sopocie (po kaplicy Pokoju z 1871 r. i kościele Zbawiciela z 1901 r.). Uroczystość położenia kamienia węgielnego odbyła się 27 października 1913 r. Świątynię planowano poświęcić w dniu 22 października 1914 r., lecz wybuch I wojny światowej uniemożliwił realizację budowy. Dopiero po zawieszeniu broni wznowiono prace i dnia 5 października 1919 roku nastąpiło poświęcenie kościoła.
Obecnie kościół Zbawiciela jest jedynym kościołem trójmiejskich ewangelików.

Hotel Chiński - Łazienki Południowe
Zapraszamy Państwa do hotelu urządzonego w stylu chińskim. Polecamy 13 apartamentów oraz 36 dwuosobowych pokoi. W restauracji hotelowej mistrzowie kuchni chińskiej serwują potrawy azjatyckie przygotowane według oryginalnych receptur. W hotelu znajduje się jedyny w Trójmieście Bar Sushi.
W latach 20 XIX w Wegner, właściciel majątku Sopot, polecił sklecić z desek prymitywne budynki jednoosobowe dla kąpiących się w morzu. Ustawione zostały przy ujściu Wiejskiego Potoku -–150 m na południe od mola. Kolejne, wygodniejsze i bardziej luksusowe łazienki wybudował Haffner ok. 650 stóp od molo, mniej więcej w miejscu obecnego hotelu chińskiego. Dopiero w 1907 r. Puchmuller zaprojektował i wybudował stojący do dziś budynek łazienek południowych zaadaptowany obecnie na hotel chiński. Drewniana architektura, oryginalny wygląd i zdobienia oparte na motywach skandynawskich czynią z nich jeden z ważniejszych zabytków sopockich. Przed drugą wojna światową mieściło się tu schronisko wycieczkowe dla młodzieży hitlerowskiej.

Muzeum Sopotu - Willa Claaszena
Muzeum Sopotu działa od 1 lutego 2001 roku. W dalszym ciągu gromadzi eksponaty do swoich zbiorów - drogą zakupów muzealiów oraz dzięki darowiznom przekazywanym przez mieszkańców Sopotu. Przekazana niedawno powołanej placówce zabytkowa willa, wybudowana została w 1903 roku przez gdańskiego kupca Ernsta Augusta Claaszena.
Ernst August Claaszen urodził się w 1853 roku w Gdańsku i zmarł w 1924 roku w Sopocie. Jego żona oraz dwie córki, aż do śmierci Ernsta mieszkały w sopockiej willi. Claaszen był właścicielem firmy cukrowniczej przez kilkadziesiąt lat. Prowadził również przedstawicielstwa berlińskich fabryk motorów na Prusy Wschodnie, a także gdańskie przedstawicielstwa firm ubezpieczeniowych ze Stuttgartu. Po 1900 roku został agentem konsularnym USA na Prusy Wschodnie i tytuł konsula zachował do śmierci.
Wybudowana przez Claaszena willa, usytuowana tuż przy sopockiej plaży posiada wszystkie cechy charakterystyczne dla architektury kurortu z początku wieku: malowniczo rozbudowaną bryłę, wieżyczki i wykusze, taras i balkonik, werandę zwróconą w stronę pobliskiej plaży, wysoki spadzisty dach oraz reprezentacyjne i funkcjonalne wnętrza z rozbudowaną dekoracją sufitów i dekoracyjną stolarkę. Willa stoi w otoczeniu rozległego parku, w którym dziś dużą atrakcję stanowi stary dobrze zachowany drzewostan o wielu odmianach. Szczęśliwie zachowane zostało wnętrza domu, w prawie niezmienionym układzie, pozwalające odtworzyć obraz letniej rezydencji bogatego właściciela z początku XX wieku. Piętro, gdzie pierwotnie znajdowały się pokoje sypialne małżonków i ich obu córek, przeznaczone zostało na sale wystaw zmiennych, związanych z historia Sopotu i rozlegle rozumianą tematyką życia, kultury i turystycznych atrakcji dawnych kurortów. Obecnie znajduje się tam godna polecenia wystawa starych fotografii Sopotu.

Opera Leśna
Sławę Sopotu od początku jego istnienia tworzy też Opera Leśna, którą zainicjował Paul Walther Schaffer, kapelmistrz teatru miejskiego w Gdańsku. Założona w 1909 roku, modernizowana i osłonięta ogromnym dachem w 1964 roku, nie służy już prezentacji spektakli operowych takich jak niegdyś dzieła Ryszarda Wagnera. Po wojnie ów teatr w plenerze stał się znany przede wszystkim jako siedziba lżejszej mury. Tutaj, bowiem od 1961 roku odbywają się Międzynarodowe Festiwale Piosenki, które ściągają do Sopotu ogromne rzesze słuchaczy.

Pomnik AK
Pomnik postawiono w 1998 roku. Został zaprojektowany w kształcie flagi narodowej przechodzącej w sylwetkę orła. Na pomniku umieszczono charakterystyczną kotwicę- symbol Polski Walczącej. Autorami projektu są warszawscy artyści Tadeusz Markiewicz i Andrzej Karwowski.
Park, w którym ustawiono pomnik nazwano imieniem „Sanitariuszki Inki”- 18- letniej Danuty Siedzikówny, która służyła w 5 Wileńskiej Brygadzie AK. W 1946 roku została aresztowana przez UB i stracona 28.VIII.1946 r.

Wydział Zarządzania Uniwersytetu Gdańskiego Ul. Armii Krajowej 99-103
Dawne Gimnazjum Realne wybudowane w 1909 roku według projektu Paula Puchmüllera. Zespół ten składał się z piętrowej willi dyrektora (obecnie dom mieszkalny pod nr 99), dwupiętrowego gmachu szkoły oraz Sali gimnastycznej. Wysoki, mansardowy dach budynku szkoły, ozdobiony był od frontu owalnym szczytem oraz potężnym, blaszanym hełmem. Po pożarze w 1945 r. zasępiono go dachem płaskim.